در فرو بسته ترین دشواری
در گرانبارترین نومیدی،
بارها بر سر خود بانگ زدم:
"هیچت ار نیست
مخور خون جگر،
دست که هست!"
بیستون را یاد آر،
دستهایت را بسپار به کار
کوه را چون پَرِ کاه
از سر راه بردار!
وَه چه نیروی شگفت انگیزیست دستهایی که به هم پیوسته ست...! "فریدون مشیری" 

نظرات شما عزیزان:

DUYĞU

ساعت0:06---5 شهريور 1394

[وب سایت]

جامانده ام برشاخه های شکسته ای که لانه می پنداشتم ...همچون کبوتری که پرواز نمی داند...

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: